Je begint met een jonge rock-‘n’-roll-band waarvan de leden op zoek gaan naar hun gedeelde liefde voor hiphop en obscure soul. Daar zet je dan een klassiek getrainde saxofonist bij die vooral kamermuziek speelt. Wat je dan krijgt? Nog helemaal niets. Totdat die saxofonist, Durand Jones, ontdekt dat hij kan zingen en zich bedenkt dat hij is opgegroeid in Louisiana, in een huishouden vol gospel en klassieke soul. Zo is met Durand Jones & The Indications een jonge band geboren die het gat kan vullen dat Charles Bradley en Sharon Jones achterlieten. De plaat en liveopnames zijn indrukwekkend. Soms met nog een zweempje rock-‘n’-roll, vaker met The Meters-achtige funk, een groovend orgel en Al Green-achtige vocalen, schuurt en scheurt de band zich een weg door het soullandschap.
