Saxofonist Charles Lloyd was in de jaren zeventig geheel uit beeld. Hij zat in Big Sur, verzonken in transcendentale meditatie. Daaruit werd hij begin jaren tachtig weggehaald door pianist Michel Petrucciani. Lloyd (1938) had toen al een impressieve loopbaan achter de rug, eerst snuffelend aan de blues, om daarna in jazz- en avant-gardekringen te verkeren. Hij werkte bij Chico Hamilton en Cannonball Adderley, en begon midden jaren zestig een eigen kwartet. Op het Monterrey Jazz Festival in 1966 viel Lloyd op doordat hij Oosterse muziek mengde met modale jazz. Muziek is voor Lloyd een mystiek gebeuren. Zijn unieke geluid leidde tot optredens in rockpaleizen; hij deed zelfs mee aan Surf’s Up van de Beach Boys. Na zijn sabbatical ontpopte Lloyd zich als ‘elder statesman’ in de mainstream jazz, zoals met de albums I Long To See You (2016) en Tone Poem (2021).
