James Taylor is een man uit een andere tijd. Samen met onder meer Joni Mitchell, Jackson Browne, Carole King en Cat Stevens maakte hij begin jaren 70 grote indruk met ambachtelijk geschreven luisterliedjes. Maar met Taylor was iets aan de hand; zijn stemgreep je bij de keel. Die uitnodigende, enigszins lijzige, sonore stem raakte bij veel mensen een gevoelige snaar. Taylor is nog altijd die intelligente, bedachtzame en warme man. Precies dat wat hij op foto's en tijdens zijn optredens uitstraalt. Hij maakte inde jaren 70 privé een moeilijke periode door, maar verloochende nooit zijn kenmerkende stijl. De man uit North Carolina is vooral de laatste jaren erg productief en het album
Covers dat vol staat met zijn favoriete songs, was eind 2008 zijn laatste uiting. Taylor is een superster maar wel een beetje tegen wil en dank. “Ik heb veel goede vrienden zoals Neil Young en Bob Dylan. Zij zeggen allemaal dat ze de poespas rondom hun persoon haten, maar ik weet wel beter. Zij gedijen in het licht, ik gedij slechts met mijn gitaar in mijn hand.” Dit keer neemt hij een band mee met louter topmusici die terecht als
Band of Legends worden neergezet. Hij laat zich begeleiden door ondermeer de legendarische drummer Steve Gadd, bassist Jimmy Johnson, keyboardspeler Larry Goldings en gitarist Michael Landau.
