Na een carrière van bijna 50 jaar is Misha Mengelberg nog steeds het enfant terrible dat met enige regelmaat zijn kont tegen de krib gooit. Deze, naar eigen zeggen, 'beroerd slechte pianist', vindt dat hij de verantwoordelijkheid draagt om iedere dag weer anders te klinken en noemt de zoektocht van zijn collega's naar een eigen stijl en geluid obsessief en onzinnig. Als Mengelberg zo'n beroerd slechte pianist is als hij beweert, dan heeft hij van de nood een deugd gemaakt. Waar nogal wat jazzwijsneuzen zichzelf veel te serieus nemen, druipt het spel van Mengelberg van de ironische, aan sarcasme grenzende zelfspot. Mengelbergs Amerikaanse trio-albums laten een sprankelende improvisator horen die nooit terugvalt op uitgekauwde boplicks. Op de cd Senne Sing Song tonen bassist Greg Cohen en drummer Ben Perowsky zich dé perfect sidekicks voor het humoristische spel van de meester. Wat dat betreft staan Cohen (bekend van zijn werk met Tom Waits) en Perowsky (de motor achter Joan As Police Woman) overal voor open.
