Paul Weller
Singer-songwriter
Paul Weller (vocals, electric guitar, piano); Steve Cradrock (vocals, guitar); Jacko Peake (soprano sax, tenor sax); Damon Minchella (bass); Steve White (drums); Benjamin Herman (alto sax, baritone sax); Jan van Duikeren (flugelhorn, trumpet); Louk Boudesteijn (trombone).
zo 16 juli 2006 21:00 - 22:15 Nile
Over de artiest
![]()
Paul Weller was de singer-songwriter van The Jam, de populairste Britse band van het punktijdperk. Het merkwaardige was dat The Jam eigenlijk vanaf de oprichting in 1977 afstand nam van punk, en klonk als een moderne versie van een mod-groep als The Who. Net voordat The Jam in 1982 op initiatief van Weller ophield te bestaan, raakte de leider van groep steeds meer gefascineerd door jazz, Motown en soul, een fascinatie die uiteindelijk zou leiden tot de ondergang van The Jam en de oprichting van The Style Council. Pianist Mick Talbot was verantwoordelijk voor de jazzy inslag van de songs van de nieuwe groep en de teksten van Weller - Dropping Bombs on the White House - werden steeds grimmiger. Na het succes van het debuut-album Café Bleu werden Weller en Talbot een beetje té ambitieus en eclectisch, waardoor ze aan het eind van de jaren tachtig de aansluiting met hun publiek verloren. Weller maakte een glorieuze come-back met zijn eerste, titelloze solo-album (1992), gevolgd door de klassiekers Wild Wood (1993) en Stanley Road (1995). Na het cover-album Studio 150 (met o.a. songs van Neil Young, Bart Bacharach en Noel Gallagher) kwam Weller eind vorig jaar met As Is Now, een collectie songs die werd ontvangen als één van zijn betere solo-albums. Op de twee laatstgenoemde cd's werkt Weller samen met een Nederlandse blazerssektie waaraan ook Benjamin Herman deelneemt.
