Met zijn delicate roots-achtige spel heeft gitarist Bill Frisell bewezen een pionier van het folk-jazz genre te zijn. Die voortrekkersrol heeft hij te danken aan het feit dat hij van meet af aan eerder een muzikant in het algemeen is geweest, dan een jazzgitarist in het bijzonder. Frisell heeft altijd opengestaan voor alle Amerikaanse muziekvormen. Hij werkte met name aan het ontwikkelen van een heel eigen geluid en niet aan het verhogen van het aantal gespeelde noten per minuut. Dat de typische Frisell-speelstijl ademt als een blaasinstrument, komt wellicht door het feit dat de gitarist ooit is begonnen als klarinettist, die voor de lol ook een beetje gitaar speelde. Hij overwoog zelfs een carrière als klassiek musicus. Op de middelbare school speelde hij rock en r&b met klasgenoten als Philip Bailey, Andrew Woolfork en Larry Dunn, jongens die later in de funkband Earth, Wind & Fire terechtkomen zijn gekomen. Het werk van Wes Montgomery deed hem uiteindelijk de stap naar de jazz maken. Toch koos hij niet voor een carrière als de zoveelste bebopgitarist. Met zijn aan steelgitaar verwante speelstijl, stond hij met albums als Nashville en This Land altijd met één been in de wereld van de Amerikaanse country- en folkmuziek.
