Stanley Clarke was voor de basgitaar wat Billy Cobham voor de drums was: een lichtend voorbeeld voor een hele generatie fusion-musici die na hem kwam. Bovendien introduceerde Clarke de contrabas bij een rockminnend publiek. In bands als Chick Corea’s Return to Forever, The Clarke/Duke Project en zijn eigen groepen ontketende hij een ware bas-revolutie. Hij is de aartsvader van de ‘slap’techniek op de basgitaar en hij tilde de vingervlugheid op de contrabas naar een ander universum. Het trio dat Clarke deze zomer mee naar het festival neemt is wel een heel bijzondere combinatie: bas, banjo en viool. De banjospeler Béla Fleck brengt zijn instrument, dat vooral in de oude stijl jazz wordt gebruikt, terug in de wereld van de nieuwe, creatieve jazz. De Fransman Jean-Luc Ponty is de belichaming van de fusionviool.
