Lee Konitz is waarschijnlijk de enige altsaxofonist van zijn generatie die niet werd beïnvloed door Charlie Parker. Aanvankelijk opteerde deze eigenzinnige alt voor een geluid dat zo ijl was als de lucht rond de top van de Mount Everest, maar in de bigband van Sten Kenton werd hij gedwongen om zijn muzikale materie fors te verdikken. “Het was niet makkelijk om alt te spelen bij Kenton”, bekende Konitz ooit in een interview en voegde eraan toe: “Als ik het ooit nog eens over moet doen, ga ik drummen in die band”. Ondanks zijn dikkere geluid is Konitz erin geslaagd om door de jaren heen zijn eigen geluid en vocabulaire te conserveren. Deze unieke muzikant heeft bedachtzaamheid altijd hoger in het vaandel geschreven dan impulsieve gemakzucht.
