Het was een wervelend optreden dat de Franse pianist Jean-Michel Pilc met zijn trio vorig jaar gaf op het festival. ‘Eén van de grootste ontdekkingen‘, werd de debutant in de pers genoemd. Alhoewel hij als kind al piano speelde begon de loopbaan van Pilc als professioneel pianist pas op zijn drieëntwintigste. Daarvoor werkte hij als wetenschapper bij het National Center for Spatial Studies in Toulouse. Toch trok de muziek en in New York vond hij werk als sideman bij o.a. Richard Bona en Harry Belafonte. Later vormde hij een trio met bassist François Mouton en drummer Ari Hoenig, waar hij een hechte band mee heeft. Andere namen waar Pilc het podium mee deelde zijn de Europese musici André Ceccarelli, Michel Portal, Jean-Loup Longnon, Aldo Romano, Jean Toussaint en de Amerikanen Michael Brecker, Dave Liebman en John Abercrombie. De overgang van wetenschapper naar jazzpianist lijkt misschien groot, maar Jean-Michel Pilc ziet toch wel overeenkomsten. Zo verklaarde de begaafde musicus in een interview: “De wetenschap bestaat uit research, evenals muziek”. Toch wil hij niet te veel waarde hechten aan zijn wetenschappelijke achtergrond als basis voor de jazz. “Het gaat vooral om de intentie, de innerlijke drang, dan om de kennis. Er is een hoeveelheid aan musici die geen wetenschappelijke ervaring hebben, maar fantastische muzikale onderzoekers blijken”.
