Wie herkent ze niet: de percussieve, kamerbrede pianoakkoorden van McCoy Tyner, die aan het begin van de jaren 60 saxofonist John Coltrane tot ongekende hoogten opzweepten. Tyner groeide op in Philadelphia. Zijn buurjongens waren de broertjes Bud en Richie Powell, de bebop-pioniers, van wie Richie op een te jeugdige leeftijd om het leven kwam in het verkeersongeluk dat ook de geniale trompettist Clifford Brown van het leven zou beroven. Tyner debuteerde bij het Jazztet van Art Farmer en Benny Golson, maar al na een half jaar werd hij daar weggekaapt door Coltrane. Samen met bassist Jimmy Garrison en drummer Elvin Jones maakte de pianist vijf jaar lang deel uit van het inmiddels klassiek geworden John Coltrane Quartet. In die periode nam Tyner ook al platen onder eigen naam op. Na het vertrek bij Coltrane brak er een moeilijke periode voor hem aan. Hij werkte voornamelijk als sideman en kwam in het orkest van Ike (ook aanwezig op dit festival) en Tina Turner terecht. Nadat hij in 1972 een contract bij het Milestone-label had getekend, werd hij eindelijk erkend als één van de groten van de jazz. Daar hij zijn naamsbekendheid toch voornamelijk dankt aan Coltrane, eert hij zijn oude leermeester regelmatig met concerten die zijn opgedragen aan één van de grootste saxofonisten aller tijden. Voor deze Tribute to John Coltrane wist Tyner een aantal getalenteerde musici te strikken. Vibrafonist Bobby Hutcherson is de man die met zijn percussieve, vibratoloze spel de vibrafoon dichter bij de marimba bracht en bassist Charnett Moffet staat altijd garant voor virtuoos, spectaculair vuurwerk. En drummer Eric Harland? Die doet wat er van een drummer wordt verwacht: genadeloos swingen.
